పహల్గామ్ లోని చల్లని కొండల్లో జరిగిన రక్తపాతం దేశాన్ని శోకసంద్రంలో ముంచింది. మతాన్ని అడిగి అమాయక ప్రాణాలు తీసిన ఘర్షణ దృశ్యాలు టీవీల్లో, ఫోన్ స్క్రీన్లలో పరుగులు తీశాయి. దేశమంతా ఒక్కటే మాట — “ఇది మానవత్వానికి మచ్చ.”
ఈ వార్తలు చూశాడు సబీర్ హుస్సేన్. పశ్చిమ బెంగాల్‌లోని బదురియా అనే చిన్న పట్టణానికి చెందిన ఓ సాధారణ పాఠశాల ఉపాధ్యాయుడు. పాఠశాల గదిలో పిల్లలకు గుణపాఠాలు చెబుతూ జీవించేవాడు. కానీ ఆ రోజు, పహల్గామ్‌లో కాసిన రక్తపు నీరుని చూసిన దినం, అతని మనసు మెలికతిప్పింది.
“ఎందుకు మనుషులు, వారి మతం అడిగి చంపబడాలి?” అనే ప్రశ్న అతని మనసును చీల్చి వేయించింది. మతం పేరు చెప్పుకుని హింసను న్యాయీకరించడాన్ని చూస్తూ ఉండలేకపోయాడు. సబీర్‌కి తెలిసింది – ఇకపై మతగుర్తింపులతో జీవించడం తనకు సాధ్యపడదని.
ఒక క్షణం లోనే నిర్ణయం తీసుకున్నాడు. ఇకపై తాను ఏ మతానికి చెందినవాడిని కాదని ప్రకటించాలనుకున్నాడు. మతపు గీతలు లేకుండా, ఓ సాధారణ మానవుడిగా జీవించాలనుకున్నాడు. తన మనసులో పుట్టిన ఆ బాధను పంచుకునేందుకు ఫేస్‌బుక్‌ లో తన నిర్ణయాన్ని వ్రాసాడు. అతని మాటలు స్పష్టంగా వెల్లువెత్తాయి — “నేను ఏ మతాన్నీ ద్వేషించను. కానీ మతాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని జరిగే హింసను అంగీకరించలేను.”
తన నిర్ణయాన్ని చట్టపరంగా నమోదు చేసుకోవాలనుకున్నాడు సబీర్. కోర్టుకు వెళ్లి, అధికారికంగా మత గుర్తింపును విడిచిపెట్టేందుకు సిద్ధమయ్యాడు. “నా భార్య, పిల్లలు తమ మార్గం ఎంచుకునే స్వేచ్ఛ కలిగి ఉన్నారు. ఇది నా వ్యక్తిగత ప్రయాణం మాత్రమే,” అని చెప్పాడు.
మనుషులు మతపు లేబుళ్ల కంటే ముందు మానవులు అని నమ్మే సబీర్ హుస్సేన్, తన చిన్న ఊర్లో ఓ పెద్ద సందేశం ఇచ్చాడు. హింసను ఎదిరించాలంటే – అది మొదట మన హృదయాల నుంచి మొదలవాలని చూపించాడు.
